Hodha syte perjashta nga varrezat e lagura prej shiut dhe pashe guret e varreve, qe ishin mbuluar me gjethe te venitura dhe te felliqura. Mjegulla, porsi nje kafshe e zberdhulet, ua kish thithur gjate nates lengun e gjelber gjetheve te pemeve; tani ato vareshin te mekura e te nemitura neper dege; cdo gulsh ere, sado i lehte, kepuste nga nje dhe e rrezonte ngadale ose e fluturonte tutje... Dhe une, ashtu papritur e pakujtuar, si nje te therur te mprehte e mizore, e ndjeva per here te pare qe po afrohej ndarja, qe ajo po behej e vertete, po aq e vertete sa vjeshta, e cila ish zvarritur fshehurazi neper ato dege pemesh atje perjashta dhe kish lene pas gjurmet e saj te verdha.

Autor: Erich Maria Remarque