هي تدري أنّنا حين نموتْ
لا نعودْ ..
لمْ يعدْ يوماً من الموْتِ أحدْ
لبهوتْ
رغمَ هذا فالبذورْ
ليس تفْنى حينَ تُدفَنْ
ربما الإنسانُ أيضاً .. ليس يفْنى ..
حينَ يُدفَنْ
ولهذا قدْ يعودْ
هو ياسينُ لها ..
ذات يومْ !
ذات يومْ !
Author: نجيب سرور