...Hepimiz zorlu geçen bir çalışma gününden sonra yorgun düşmüş, acıkmıştık. Dayımın parasız dönüşünden sonra umut bağladığımız Asiye'den de, dilenci Hatice Nine'den de bir ışık göremeyince, ailece koskoca yuvarlak tahta bir sofranın çevresinde yerlere oturduk; annem, dayım, halam, ben. Sofranın tam ortasına bir avuç tuzla, biraz karabiber karıştırıp koydular, birkaç soğanı yumruklayıp parçaladılar. Koskocaman ekmekler elle bölünerek paylaştırıldı,ortadaki tuz biber karışımına soğan baınlarak yenmeye başlandı. Lüks olarak da adam başına üç zeytin.Zeytini küçük dişlerimle üç-dört parçaya bölmeyi öğrenmiştim. Bu yemek önceleri biraç kez büyük bir iştahla yendi. Ama sık sık yinelemeye başlayınca, "Nedir, dayı, her akşa her akşam bunu yiyoruz," diye sızlandım. Adının 'çoban böreği' olduğunu öğrendiğim bu lezzetli yemeği, yarım yüzyıl sonra bile eski günlerin anısını yaşayıp yine aynı tadı alarak yediğim olmuştur.

Author: Kemal Demirel