İnsanları birer nehir olarak düşlemeyi seviyorum. kimi daha kaynağında kuruyor; kimi hiç durmayacakmış gibi aktıkça akıyor; bazısı çavlan olup bir gölcüğe dökülüyor, oradan tekrardan başlıyor akmaya ince ince; kimi başka nehirlere karışıyor, onunla bir oluyor...
Ancak hiç bir nehir yok ki, başka bir şeye dönüşmesin: bir denize, bir göle, bir buluta, bir insana. Yolculuğum ne kadar sürecek olursa olsun, bir denize dökülmeyi bekliyorum. Durmam gereken kadar orada durmayı, sonra bir buluta karışmayı, yağmura dönüp düşmeyi, bir çaya dönüşmeyi, sonra da bir nehir olup tekrardan denize dökülmeyi. Döndükçe dönüyor dünya, aktıkça akıyor su...

Author: Neldan Osmancık