Klasikleri sindirmiş olan herkes, düşmandır insanlığa
Henry MillerTags: henry-miller-yengeç-dönencesi
Yürüyordum ekvator boyunca, yeşil çeneli sırtlanın iğrenç kahkahasını duydum, ipek kuyruklu çakalı ve benekli leoparı gördüm; Cennet bahçesinde unutulmuşlardı hepsi. Sonra Mona'nın hüznü zırhlı bir geminin baş tarafı gibi genişledi, batışının ağırlığı taştı kulaklarımdan. Çamur suyu, seken safirler çalkalanıyor parlak sinir hücrelerinin arasında; tayf birleşmiş ve borda tirizi batmakta. Aslan pençesi kadar yumuşaktı top arabalarının dönüş sesi; kustuklarını salyalarını akıttığını gördüm: gök kube çöktü ve tüm yıldızlar karardı. Kara okyanuslar kanıyor, derin düşüncelere dalmış yıldızlar henüz yutulmuş et parçaları soluyorlar başlarının üzerinde kuşlar dönerken; havan, tokmak ve adaletin örtülü gözleriyle birlikte terazi düşüyor sanrılanmış gökyüzünden aşağı. İlintili olan her şey sanal ayaklarla ölü bir yörüngenin enlemleri üzerinde yürüyor; boş oyuklardan görülen her şey yeşeren çim gibi çıkıyor dışarı. Sonsuzluğun simgesi hiçlikten türüyor; durmaksızın yükselen sarmalların altında boş delik yavaşça aşağı iniyor. Toprak ve su rakamları birbirine ekliyor, kanla yazılmış, çelikten ve granitten daha sert bir şiir. Sonsuz gece boyunca bilinmeyen bir evrene doğru dönüyor dünya
Henry MillerTags: henry-miller-yengeç-dönencesi
Page 1 of 1.
Data privacy
Imprint
Contact
Diese Website verwendet Cookies, um Ihnen die bestmögliche Funktionalität bieten zu können.