Quinn, yemek yemenin yiyecek sorununu çözmesi gerekmediğini öğrendi. Bir öğün, bir sonraki öğünün kaçınılmazlığına karşı zayıf bir savunmadan başka bir şey değildi. Yiyeceğin kendisi, yiyecek sorununu asla çözmüyordu; yalnızca sorunun ciddi olarak sorulması gereken anı erteliyordu. Bu nedenle en büyük tehlike, çok yemek yemekti. Yemesi gerekenden fazla yerse bir sonraki öğün için duyacağı iştah artıyordu, böylece, doymak için daha fazla yiyeceğe ihtiyacı oluyordu.

Autore: Paul Auster