Solitude favors the original, the daringly and otherworldly beautiful, the poem. But it also favors the wrongful, the extreme, the absurd, and the forbidden.
Thomas MannBeklemek ileriye doğru acele etmek,zamanı ve içinde bu anı bir armağan yerine bir engel gibi görmek,değerlerini yadsıyıp yok ederek zihninde üzerlerinden atlayıp geçmek demektir.Beklemek sıkıcıdır denir,oysa,büyük bir oranda zamanı kullanmadan ve deneyimlerinden geçmeden tüketmek eğlencelidir de.Hiçbir şey yapmadan bekleyen bir kişi,hiçbir yararı olmadan bir sürü şeyi sindirim sistemine yığan bir obura benzer diyebiliriz.Daha da ileriye giderek hazmedilmemiş gıdaların bir insanı daha güçlü yapmadığı gibi geçen zamanın insanı yaşlandırmadığını söyleyebiliriz.Zaten ari ve tam bekleme diye bir şey yoktur.
Thomas MannA writer is somebody for whom writing is more difficult than it is for other people.
Thomas MannΔεν ήταν γραμμένο κάπου πως ο ήλιος στρέφει την προσοχή μας από το πνεύμα στην αίσθηση; Ναρκώνει και μαγεύει, έγραφε, τη λογική και τη μνήμη τόσο, που η ψυχή ξεχνά από ευχαρίστηση την πραγματική της κατάσταση, και γεμάτη κατάπληξη και θαυμασμό προσηλώνεται στα πιο όμορφα απ’ τα αντικείμενα που φωτίζει ο ήλιος: ναι, και μόνο με τη βοήθεια ενός σώματος μπορεί κατόπιν να υψωθεί στη θεώρηση ανώτερων πραγμάτων. Ο έρωτας, πράγματι, συναγωνίστηκε τους μαθηματικούς που δείχνουν στα λιγότερο ικανά παιδιά απτές εικόνες των αφηρημένων μορφών. Το ίδιο και ο Θεός, για να μας κάνει ορατό το πνεύμα, χρησιμοποίησε τη μορφή και το χρώμα της ανθρώπινης νιότης σαν όργανο της μνήμης, στολίζοντάς τη με όλη τη λάμψη της ομορφιάς, κι εμείς φλεγόμαστε από πόνο κι ελπίδα στη θέα της.
[…] Και με φιλοφροσύνες, πνευματώδεις και υπαινικτικούς αστεϊσμούς μιλούσε ο Σωκράτης στο Φαίδρο για τον πόθο και την αρετή. Του μιλούσε για τον πύρινο τρόμο που κυριεύει τον αισθανόμενο άνθρωπο όταν τα μάτια του αντικρίζουν το σύμβολο του αιώνιου κάλλους• του μιλούσε για τους πόθους του αμύητου και φαύλου, που είναι ανίκανος να συλλάβει την ομορφιά και να νιώσει σεβασμό απέναντί της αν και βλέπει μπροστά του το είδωλό της• μιλούσε για τον ιερό φόβο που κυριεύει την ευγενική ψυχή όταν μια θεϊκή μορφή, ένα τέλειο κορμί παρουσιάζεται μπροστά της, πόσο συγκλονίζεται κι αναστατώνεται και δεν τολμά καν να το κοιτάξει και λατρεύει αυτόν που έχει την ομορφιά, κι αν δεν φοβόταν πως θα φανεί τρελός στους άλλους, θα ‘φτανε να του προσφέρει ακόμη και θυσίες σαν σ’ έναν ανδριάντα. Γιατί μόνο η ομορφιά, Φαίδρε μου, αξίζει ν’ αγαπηθεί και είναι συνάμα ορατή: είναι, πρόσεξέ το αυτό! η μοναδική πλευρά του πνεύματος που εμείς μπορούμε να δούμε και ν’ αντέξουμε με τις αισθήσεις. Τι θα γινόμασταν αν το θεϊκό εμφανιζόταν μπροστά μας αλλιώτικα, αν ο λόγος, η αρετή και η αλήθεια μας μιλούσαν μεσ’ απ’ τις αισθήσεις; Δε θα μας αφάνιζε, δε θα μας έκαιγε η αγάπη, όπως έκαψε κάποτε τη Σεμέλη ο Δίας; Η ομορφιά λοιπόν είναι ο δρόμος που οδηγεί απ’ το συναίσθημα στο πνεύμα –είναι ο τρόπος, ένα μέσο μονάχα, μικρέ μου Φαίδρε… Κι ύστερα είπε ότι αυτός που αγαπάει είναι πιο θεϊκός από κείνον που αγαπιέται, γιατί μέσα του υπάρχει ο Θεός, που δεν υπάρχει στον άλλον- αυτή την πιο τρυφερή και σκωπτική σκέψη ίσως που έχει ποτέ σκεφτεί ο νους του ανθρώπου, απ’ όπου πηγάζει όλη η πανουργία και η πιο κρυφή ηδονή της επιθυμίας.
Δεν υπάρχει τίποτε πιο παράξενο και πιο δύσκολο απ’ τη σχέση δύο ανθρώπων που γνωρίζονται μόνο με τα μάτια –που κάθε μέρα, κάθε ώρα, συναντά, παρατηρεί ο ένας τον άλλον, κι είναι ταυτόχρονα αναγκασμένοι κάτω από την πίεση της ευπρέπειας ή από κάποια δική τους παραξενιά να καμώνονται πως είναι αδιάφοροι και ξένοι μεταξύ τους, δίχως ένα χαιρετισμό ή μία λέξη. Ανάμεσά τους υπάρχει κάτι που αναστατώνει, που κεντρίζει την περιέργεια, μια υστερική επιθυμία, ανικανοποίητη και αφύσικα καταπιεσμένη, να γνωριστούν και να μιλήσουν, και προπαντός ένα είδος σεβασμού μαζί με αγωνία και ένταση. Γιατί ο άνθρωπος αγαπά και σέβεται τον άλλον όσο δεν τον ξέρει αρκετά καλά για να τον κρίνει, και η επιθυμία του είναι αποτέλεσμα ατελούς γνώσης.
Thomas MannThere is only one real misfortune: to forfeit one's own good opinion of oneself. To have lost one's self-respect: that is what unhappiness is. Oh, I have always known that so well! Everything else is part of the game, an enrichment of one's life; in every other form of suffering one can feel such extraordinary self-satisfaction, one can cut such a fine figure. Only when one has fallen out with oneself and no longer suffers with a good conscience, only in the throes of stricken vanity - only then does one become a pitiful and repulsive spectacle.
Thomas MannMere knowledge of human psychology would in itself infallibly make us despondent if we were not cheered and kept alert by the satisfaction of expressing it.
Thomas MannIt is as well that the world knows only a fine piece of work and not also its origins, the conditions under which it came into being; for knowledge of the sources of an artist's inspiration would often confuse readers and shock them, and the excellence of the writing would be of no avail.
Thomas MannMyth is the foundation of life; it is the timeless pattern, the pious formula, into which life flows when it reproduces its traits out of the unconscious.
Thomas MannOne certainly does work badly in spring: and why? Because one’s feelings are being stimulated. And only amateurs think that a creative artist can afford to have feelings. It’s a naïve amateur illusion; any genuine honest artist will smile at it. Sadly, perhaps, but he will smile. Because, of course, what one says must never be one’s main concern. It must merely be the raw material, quite indifferent in itself, out of which the work of art is made; and the act of making must be a game, aloof and detached, performed in tranquillity. If you attach too much importance to what you have to say, if it means too much to you emotionally, then you may be certain that your work will be a complete fiasco. You will become solemn, you will become sentimental, you will produce something clumsy, ponderous, pompous, ungainly, unironical, insipid, dreary and commonplace; it will be of no interest to anyone, and you yourself will end up disillusioned and miserable… For that is how it is, Lisaveta: emotion, warm, heartfelt emotion, is invariably commonplace and unserviceable—only the stimulation of our corrupted nervous system, its cold ecstasies and acrobatics, can bring forth art. One simply has to be something inhuman, something standing outside humanity, strangely remote and detached from its concerns, if one is to have the ability or indeed even the desire to play this game with it, to play with men’s lives, to portray them effectively and tastefully. Our stylistic and formal talent, our gift of expression, itself presupposes this cold-blooded, fastidious attitude to mankind, indeed it presupposes a certain human impoverishment and stagnation. For the fact is: all healthy emotion, all strong emotion lacks taste. As soon as an artist becomes human and begins to feel, he is finished as an artist.
Thomas Mann« erste vorherige
Seite 12 von 18.
nächste letzte »
Data privacy
Imprint
Contact
Diese Website verwendet Cookies, um Ihnen die bestmögliche Funktionalität bieten zu können.