You ask rather too many questions. I have given you answers enough for the present: now I want to read.
Charlotte BrontëBy the clock of St Jean Baptiste, that dream remained scarce fifteen minutes--a brief space, but sufficing to wring my whole frame with unknown anguish; to confer a nameless experience that had the hue, the mien, the terror, the very tone of a visitation from eternity. Between twelve and one that night a cup was forced to my lips, black, strong, strange, drawn from no well, but filled up seething from a bottomless and boundless sea. Suffering, brewed in temporal or calculable measure, and mixed for mortal lips, tastes not as this suffering tasted.
Charlotte Brontëthe mere pouring out of some portion of long accumulating, long pent-up pain into a vessel whence it could not again be diffused--had done me good. I was already solaced.
Charlotte BrontëWhere, indeed, does the moon not look well?
Charlotte Brontëاصلاً هم جوان خوشقیافه ندیده بودم و هیچوقت در عمرم با جوان خوشقیافهای حرف نزده بودم. قدر و احترامی که برای زیبایی، آراستگی، جوانمردی و جذابیت قائل بودم صرفاً جنبه ذهنی داشت. اما اگر چنین خصوصیتهایی را در هیئت مردانهای میدیدم خودبهخود میفهمیدم که با هیچ خصوصیتی در من سنخیت ندارند و نمیتوانند هم داشته باشند، و بلافاصله رویم را برمیگرداندم، همانطور که از آتش و آذرخش رویم را برمیگرداندم، یا هر چیز دیگری که تابناک میبود و چشم را میزد.
Charlotte BrontëTags: jane-eyre
من در گیتسهد هال وصله ناجور به حساب میآمدم. شبیه بقیه نبودم. با خانم رید و بچههایش و اعوان و انصارشان هیچ وجه مشترکی نداشتم. دوستم نداشتند و من هم زیاد دوستشان نداشتم. مجبور نبودند به کسی محبت کنند که با هیچکدامشان همدلی نداشت. موجود ناسازی بودم. از لحاظ خلق و خو و میل و استعداد و علایق نقطه مقابل آنها بودم. مثل شی بیمصرفی بود که نه به دردشان میخورد و نه لذتی به آنها میداد. اصلاً مخل کارشان بودم. باعث میدم عصبانی بشوند و تحقیرم کند. میدانم که اگر بچه سرحال و تند و تیز و بیخیال و پرجنبوجوش و خوشگلی بودم و اهل بگوبخند – با آن که باز هم سربار و بیکس بودم – خانم رید حضورم را راحتتر تحمل میکرد، بچههایش همدلی و همراهی بیشتری از خود نشان میدادند، خدمتکارها هم کمتر مرا سپر بلای کارهای خودشان میکردند.
Charlotte BrontëAll the room darkened and my heart again sank; inexpressible sadness weighed it down
Charlotte BrontëTags: sadness
I felt physically weak and broken down, but my worse ailment was an unutterable wretchedness of mind; a wretchedness which kept drawing from me silent tears.
Charlotte BrontëIt was the strain of a forsaken lady, who after bewailing the perfidy of her lover, calls her pride to her aid, desires her attendant to deck her in her brightest jewels and richest robes and resolves to meet the false one that night at the ball, and prove to him, by the gaiety of her demeanor, how little his desertion has affected her.
Charlotte BrontëI thought that a fairer era of life was beginning for me, one that was to have its flowers and pleasures as well as its thorns and toils.
Charlotte Brontë« first previous
Page 79 of 85.
next last »
Data privacy
Imprint
Contact
Diese Website verwendet Cookies, um Ihnen die bestmögliche Funktionalität bieten zu können.