La coquetería es un vicio que no se sacia con nada.
Gabriel García MárquezTags: seduction
Δεν την ξανάδε ούτε καν τυχαία, σ’ όλη την υπόλοιπη ζωή του και μόνο ο Θεός ξέρει πόσο πόνο του κόστισε αυτή η ηρωική απόφαση και πόσα πικρά δάκρυα έχυσε, κλειδωμένος στο μπάνιο, για να επιζήσει μετά την προσωπική του καταστροφή. […]
Την ίδια νύχτα της αποποίησης, ενώ ξεντυνόταν για να κοιμηθεί, επανέλαβε στη Φερμίνα Δάσα την πικρή λιτανεία από τις πρωινές του αϋπνίες, τους ξαφνικούς σφάχτες, το κλάμα που του ερχόταν το σούρουπο, τα κωδικοποιημένα συμπτώματα του κρυφού έρωτα που εκείνος διηγιόταν λες κι ήταν οι δυστυχίες των γερατειών. Έπρεπε σε κάποιον να τα πει για να μην πεθάνει, για να μη χρειαστεί να πει την αλήθεια και στο κάτω κάτω εκείνα τα ξεσπάσματα ήταν αφιερωμένα στην οικιακή τελετουργία του έρωτα. Εκείνη τον άκουσε προσεκτικά, αλλά χωρίς να τον κοιτάζει, χωρίς να λέει τίποτα, ενώ δεχόταν τα ρούχα που εκείνος έβγαζε. Μύριζε κάθε ρούχο χωρίς καμιά κίνηση που να δείχνει το θυμό της, το έκανε κουβάρι όπως όπως και το πετούσε στο καλάθι με τα βρόμικα ρούχα. Δεν είχε βρει τη μυρωδιά αλλά αυτό δεν άλλαζε τίποτα, αύριο θα ξημέρωνε άλλη μέρα. Πριν γονατίσει να προσευχηθεί, μπροστά στο μικρό εικονοστάσι της κρεβατοκάμαρας, εκείνος έκλεισε τον απολογισμό της μιζέριας του μ’ ένα θλιμμένο και ειλικρινή αναστεναγμό: «Νομίζω πως πρόκειται να πεθάνω». Εκείνη, χωρίς να κουνήσει βλέφαρο, του απάντησε.
«Θα ήταν καλύτερα», είπε. «Έτσι θα ήμασταν κι οι δυο πιο ήσυχοι».
Χρόνια πριν, σε μια κρίση μιας επικίνδυνης αρρώστιας, εκείνος είχε μιλήσει για την πιθανότητα να πεθάνει κι αυτή του είχε δώσει την ίδια κοφτή απάντηση. Ο γιατρός Ουρμπίνο την είχε αποδώσει στην ίδια τη σκληρότητα των γυναικών, χάρη στην οποία είναι δυνατόν η Γη να εξακολουθεί να περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο, αγνοώντας πως εκείνη χρησιμοποιούσε πάντα ένα προπέτασμα θυμού για να κρύψει το φόβο. Σ’ εκείνη την περίπτωση, τον πιο τρομερό απ’ όλους, το φόβο να μείνει χωρίς αυτόν.
Εκείνη τη νύχτα, αντίθετα, είχε επιθυμήσει το θάνατό του μ’ όλη τη δύναμη της καρδιάς της κι αυτή η βεβαιότητα την αναστάτωσε. Μετά την άκουσε να κλαίει με λυγμούς στο σκοτάδι, πολύ αργά, δαγκώνοντας το μαξιλάρι για να μην ακουστεί. Δεν τόλμησε να την παρηγορήσει, γνωρίζοντας πως θα ήταν σαν να παρηγορούσε μια τίγρη πληγωμένη από βέλος, ούτε και βρήκε το κουράγιο να της πει πως ο λόγος για το θρήνο της είχε εκλείψει εκείνο τ’ απόγευμα κι είχε ξεριζωθεί για πάντα από τη μνήμη του.
Μερικές φορές τον συναντούσε όχι σαν φάντασμα, παρά ολοζώντανο, όπου πραγματικά της έλειπε. Την ενθάρρυνε η βεβαιότητα πως εκείνος βρισκόταν εκεί, ζωντανός ακόμα, αλλά χωρίς της αντρικές του ιδιοτροπίες, χωρίς τις πατριαρχικές του απαιτήσεις, χωρίς την εξαντλητική αναγκαιότητα να τον αγαπάει με την ίδια τελετουργία από παράκαιρα φιλιά και τρυφερά λόγια με τα οποία εκείνος την αγαπούσε. Γιατί τότε τον καταλάβαινε καλύτερα απ’ ότι όταν ήταν ζωντανός, καταλάβαινε την αγωνία του έρωτά του, τη βιασύνη του να βρει σ’ εκείνη την ασφάλεια που έδειχνε πως ήταν το στήριγμα της δημόσιας ζωής του και που στην πραγματικότητα ποτέ δεν είχε. Μια μέρα, στην πιο μεγάλη απόγνωση, εκείνη του είχε φωνάξει: "Δε βλέπεις πόσο δυστυχισμένη είμαι". Εκείνος είχε βγάλει τα γυαλιά, με μια πολύ δική του κίνηση, χωρίς να ταραχτεί, την πλημμύρισε με τα διάφανα νερά των παιδικών του ματιών και με μια μόνο φράση έριξε πάνω της όλο το βάρος της ανυπόφορης σοφίας του: "Να θυμάσαι πάντα πως το πιο σπουδαίο σ’ ένα γάμο δεν είναι η ευτυχία, αλλά η σταθερότητα".
Gabriel García MárquezDon't let yourself die without knowing the wonder of fucking with love.
Gabriel García MárquezHe repeated until his dying day that there was no one with more common sense, no stone cutter more obstinate, no manager more lucid or dangerous, than a poet.
Gabriel García MárquezTags: love-in-the-time-of-cholera
Я узнал, что каждый хочет жить на вершине горы, не догадываясь, что истинное счастье ожидает его на спуске.
Gabriel García MárquezLos años de ahora ya no vienen como los de antes.
Gabriel García Márquez...sino que había ganado y perdido por el mismo motivo, por pura y pecaminosa soberbia.
Gabriel García MárquezFece allora un ultimo sforzo per cercare nel suo cuore il luogo dove gli si erano putrefatti gli affetti, e non poté trovarlo.
Gabriel García MárquezUrsula fu l’ultima della sfilata. La dignità del suo lutto, il peso del suo nome, la convincente veemenza della sua dichiarazione fecero vacillare per un attimo la bilancia della giustizia. “Voi avete preso molto sul serio questo gioco spaventoso, e avete fatto bene, perché state facendo il vostro dovere” disse ai membri del tribunale. “Ma non dimenticate che finché Dio ci dà vita, noi continueremo a essere madri, e che, rivoluzionari o no, abbiamo il diritto di tirarvi giù i pantaloni e prendervi a sculacciate alla prima mancanza di rispetto.
Gabriel García Márquez« first previous
Page 82 of 91.
next last »
Data privacy
Imprint
Contact
Diese Website verwendet Cookies, um Ihnen die bestmögliche Funktionalität bieten zu können.