- Oh, Nastenjka, Nastenjka! Ju as që mund ta merrni me mend sa shumë po më ngazëlleni! Po më pajtoni me vetveten! Nuk kam për të menduar kurrë keq për veten, siç më ka ndodhur rëndomë më parë! Se ku i dihet, mua dhe brenga sfilitëse, që jam treguar armik i vetes, ndoshta do më daravitet! Se jo një herë ia kam nxitur vetes mendimin që jeta e jetuar ka qenë mëkatare dhe deri kriminale. Dhe mos pandehni që po i zmadhoj gjërat. Kam kaluar e jo pak çaste trishtimi të pangushëllueshëm!... Më ka rënduar si plumb në zemër vetëdija e pazotësisë për të jetuar me të tashmen, me realen; e kam katandisur veten deri në atë farë feje, sa e kam mallkuar fatin tim, e kam sikterisur veten... Se mua, Nastenjka, ja se ç'më ka ndodhur pas netëve të kaluar me fantazime: jam kthyer në realitet, ku gjërat shihen esëll. Gjendje e padurueshme! Sheh tollovinë njerëzore, sheh dhe dëgjon si pulson jeta, vë re që dhe jeta e të tjerëve nuk është e përsosur, e jetojnë ashtu si u vjen, kapen fort pas çdo të mire që kjo u ofron, e përballojnë, kur ju shtie me shkelma, vë re që përtërihen e mëkëmben pas fatkeqsive, deri dhe rilinden; habitesh që asnjë minutë e jetës nuk ngjason me të mëparshmet, ndërkohë që fantazimet janë mërzindjellëse në monotoninë e tyre, janë frikamane para pengesave, skllave të vegimeve dhe të hijeve, të ideve dhe të hamendjeve të nxehta, ato janë skllave të resë, që e mbulon befas diellin dhe e mbush me pikëllim zemrën e vërtetë petërburgase, e cila, ngaqë e çmon aq shumë ndaj dhe drithërohet po aq shumë, kur e sheh t'i fshihet. Se fantazia në pikëllim ngjizet e harbon! Mirëpo vjen një çast që e ndien si venitet, si kapitet e deri vdiret në tendosjen e saj të pandërprerë, pa të cilën s'ka si bën, e sheh këtë dhe bindesh që fantazimet nuk janë të pashtershme, pale që edhe vetë ti zë e burrërohesh, i braktis ëndërrimet dhe përsiatjet e dikurshme... Vjen një çast, që fantazia bëhet copë e çikë dhe, në mos paç tjetër jetë, s'ke nga ia mban, do s'do detyrohesh dhe sajon nga rrënojat, bashkon mbeturinat e së parës. E pra, shpirti të do një të re! Ëndërrimtari i gjorë më kot zë e rrëmon në hirin e fantazisë së shkrumuar, për të gjetur aty ndonjë kongjill të ndezur, që t'i fryjë e t'i fryjë, me shpresën mos ndizet zjarri i ri, ku të ngrohë zemrën e kallkanosur, dhe të rimëkëmbë atë që dikur ishte aq hamngjitëse dhe joshëse, që ia rrëmbente shpirtin dhe ia vlonte gjakun, ia rrëmbushte sytë, duke e mashtruar me aq marifet! Dhe e dini, Nastenjka, sa keq u katandisa? S'më mbeti tjetër veç të festoja përvjetorin e ndijimeve të para fantastike, të atyre që pandehja se i pata përjetuar, kurse në vërtetë nuk i pata përjetuar, sepse edhe vetë përvjetori si i tillë imagjinar ishte, pjellë fantazie qe. Iu drejtova përkujtimit, ngaqë më mungonin fantazi të reja, nuk kisha nga i shtrydhja! Se ëndërrimet shtrydhen, Nastenjka! Ma kishte fort ënda të vizitoja ato vende, që lidheshin me lumturinë time të dikurshme, ta përshtasja të tashmen në përputhje me të atëhershmen. U ënda në ato rrugë të zymta pa ndonjë synim apo qëllim real, të përcaktuar, u sorollata sa desha nëpër Petërburgun aspak gazmor dhe kujtova e kujtova sa u enjta të përjetuarat asohere. Shihja me sytë e mendjes si ecja i vetmuar në po atë trotuar, si më mbyste pikëllimi dhe angështia, i rënduar nga ato fantazime aq të lemerishme. Nuk them se atëherë isha në gjendje më të mirë shpirterore, ama më i qetë se tani isha. Atëherë jetohej më këndshëm, s'i kisha tërë ato mendime të zeza për të cilët sapo ju fola, por as këtë vrasje ndërgjegje që po provoj tani. Endesha në atë përvjetor dhe thosha me vetë: "Sa shpejt që fluturojnë vitet!" dhe pas gjithë kësaj, përsëri ajo pyetja brengë: "Po ti ç'je duke bërë, ndërkohe që vitet fluturojne? A po e jeton jetën? Se vitet ikin e shkojnë dhe të troket pleqeria, bashkë me të dhe pafuqia, po edhe lloj-lloj mënxyrash! Se bota e fantazisë një ditë prej ditësh do të vdiret, ëndërrimet do shuhen e fashiten, do bien në tokë si gjethet në vjeshtë!..." O Nastenjka! Sa
Fyodor Dostoevskyإن الخطأ هو الميزة التي يمتاز بها الانسان على سائر الكائنات الحية ، من يخطيء يصل إلى الحقيقة ، أنا إنسان لأنني أخطيء.
ما وصل امرؤ إلى لحقيقة واحدة إلا بعد أن أخطأ أربع عشرة مرة وهذا في ذاته ليس فيه ما يعيب.
ولكن الناس لا يعرفون حتى أن يخطئوا بأنفسهم . لك أن تقول آراء جنونية ولكن لتكن هذه الاراء آراءك أنت ، فأغمرك بالقبل . لأن يخطيء المرء بطريقته الشخصية فذلك يكاد يكون خيرا من تريد حقيقة لقنة إياها غيره .
أنت في الحالة الأولى إنسان ، أما في الحالة الثانية فأنت ببغاء لا أكثر.
With my rags I ought to wear a cap, any sort of old pancake, but not this grotesque thing. Nobody wears such a hat, it would be noticed a mile off, it would be remembered… . What matters is that people would remember it, and that would give them a clue
Fyodor DostoevskyTrifles, trifles are what matter! Why, it's just such trifles that always ruin everything… .
Fyodor DostoevskyShe was a diminutive, withered up old woman of sixty, with sharp malignant eyes and a sharp little nose
Fyodor Dostoevskyhe drew out of his pocket an old-fashioned flat silver watch, on the back of which was engraved a globe; the chain was of steel.
Fyodor DostoevskyIt must be the top drawer," he reflected. "So she carries the keys in a pocket on the right. All in one bunch on a steel ring… . And there's one key there, three times as big as all the others, with deep notches; that can't be the key of the chest of drawers … then there must be some other chest or strong-box … that's worth knowing. Strong-boxes always have keys like that … but how degrading it all is.
Fyodor DostoevskyRaskolnikov went out in complete confusion. This confusion became more and more intense. As he went down the stairs, he even stopped short, two or three times, as though suddenly struck by some thought. When he was in the street he cried out, "Oh, God, how loathsome it all is! and can I, can I possibly… . No, it's nonsense, it's rubbish!" he added resolutely. "And how could such an atrocious thing come into my head? What filthy things my heart is capable of. Yes, filthy above all, disgusting, loathsome, loathsome!—and for a whole month I've been… ." But no words, no exclamations, could express his agitation. The feeling of intense repulsion, which had begun to oppress and torture his heart while he was on his way to the old woman, had by now reached such a pitch and had taken such a definite form that he did not know what to do with himself to escape from his wretchedness. He walked along the pavement like a drunken man, regardless of the passers-by, and jostling against them, and only came to his senses when he was in the next street. Looking round, he noticed that he was standing close to a tavern which was entered by steps leading from the pavement to the basement. At that instant two drunken men came out at the door, and abusing and supporting one another, they mounted the steps. Without stopping to think, Raskolnikov went down the steps at once. Till that moment he had never been into a tavern, but now he felt giddy and was tormented by a burning thirst. He longed for a drink of cold beer, and attributed his sudden weakness to the want of food. He sat down at a sticky little table in a dark and dirty corner; ordered some beer, and eagerly drank off the first glassful. At once he felt easier; and his thoughts became clear.
Fyodor DostoevskyAs he went down the stairs, he even stopped short, two or three times, as though suddenly struck by some thought. When he was in the street he cried out, "Oh, God, how loathsome it all is! and can I, can I possibly… . No, it's nonsense, it's rubbish!" he added resolutely.
Fyodor DostoevskyThe feeling of intense repulsion, which had begun to oppress and torture his heart while he was on his way to the old woman, had by now reached such a pitch and had taken such a definite form that he did not know what to do with himself to escape from his wretchedness
Fyodor Dostoevsky« ; premier précédent
Page 158 de 171.
suivant dernier » ;
Data privacy
Imprint
Contact
Diese Website verwendet Cookies, um Ihnen die bestmögliche Funktionalität bieten zu können.