En ausencia a las relaciones humanas, formé vínculos con los personajes del papel. He vivido el amor y la pérdida a través de los artículos enlazados en la historia, experimenté la adolescencia por asociación. Mi mundo es una red entretejida de palabras, tendida de rama a rama, cada hueso con tendones, pensamientos e imágenes de todos los puntos. Soy un ser compuesto de letras, un personaje creado por sentencias, producto de la imaginación formado a través de la ficción.
Tahereh Mafi―Entendido. No tocar. ―Se inclina unos centímetros y baja la voz―. Tengo un pequeño problema con eso, sabes. Las chicas siempre están hablando de electricidad en su romance, pero al parecer, ninguna realmente es muy feliz siendo electrocutada. Es malditamente confuso, es lo que es. ―Se encoge de hombros.
Tahereh MafiLa tortura no es tortura cuando hay cualquier esperanza de alivio.
Tahereh MafiY me he enamorado.
Tanto.
He golpeado el suelo. Desaparecido a través de allí. Nunca en mi vida he sentido esto. Nada así. He sentido vergüenza y cobardía, debilidad y fuerza. He conocido el terror y la indiferencia, el odio a mí mismo y el disgusto general. He visto cosas que no pueden ser ocultas.
Y sin embargo no he conocido nada como este sentimiento terrible, horrible y paralizante. Me siento lisiado. Desesperado y fuera de control. Y continúa poniéndose peor. Todos los días me siento enfermo. Vacío y de alguna manera afligido.
El amor es un bastardo sin corazón.
Estoy volviéndome loco.
Bilim adamlarının yanıldığını biliyordum. Dünya düzdü. Biliyordum çünkü tam kenarından aşağı fırlatılmıştım.
Tahereh MafiZaman öldürmek kulağa geldiği kadar zor bir şey değil. Yüz tane rakamı göğsünden vurabiliyor ve ondalık sayıların avucumda kanamalarını izleyebiliyordum. Sırf nefesimi tutarak saniyeleri boğabiliyordum. Saatlerce dakikaları öldürüyordum ve kimsenin umurunda olmuyordu.
Tahereh MafiI feel like I've been fitted for wings.
Tahereh MafiGo to Hell."
He works his jaw. Walks to the door. "I'm working on it.
Tag: shatter-me
You’ve suppressed all your rage and resentment because you wanted to be loved,” he says, no longer smiling. “Maybe I understand you, Juliette. Maybe you should trust me. Maybe you should accept the fact that you’ve tried to be someone you’re not for so long and that no matter what you did, those bastards were never happy. They were never satisfied. They never gave a damn, did they?” He looks at me and for a moment he seems almost human. For a moment I want to believe him. For a moment I want to sit on the floor and cry out the ocean lodged in my
throat.
“It’s time you stopped pretending,” he says, so softly.
“Juliette—” He takes my face in his gloved hands, so unexpectedly gentle.
I want to tell her to stop, to leave, but parts of me are at war. I'm happy to have her close even if it hurts, even if it doesn't make any sense. But I can't seem to reach for her; I can't hold her like I've always wanted to.
Tahereh MafiTag: warren
« prima precedente
Pagina 18 di 41.
prossimo ultimo »
Data privacy
Imprint
Contact
Diese Website verwendet Cookies, um Ihnen die bestmögliche Funktionalität bieten zu können.